Μεταφράσαμε τμήματα της κατάθεσης του από τους συστημικούς Times, η οποία είναι σημαντική γιατί αποκαλύπτει με ειλικρίνεια τον τεράστιο αναβρασμό μέσα στη σημερινή γαλλική κοινωνία, και δικαιολογεί απόλυτα τα πραγματικά θύματα της παγκοσμιοποίησης στη Γαλλία: τα εργατικά λαϊκά στρώματα και τους παλιούς “sans culotte” (αβράκωτους) που στρέφονται μαζικά στο νέο-εθνικιστικό κίνημα, όπως εκφράζεται από το κόμμα της Λε Πεν σήμερα. Και αυτό, διότι τα στρώματα αυτά δεν έχουν άλλη επιλογή, μετά την πλήρη ενσωμάτωση της «Αριστεράς» τύπου Μελανσόν στην Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης. Φυσικά ο τελευταίος (με την υποστήριξη και των δικών μας Λαφαζάνη, Κωνταντοπούλου κ.λπ.), σαν εκκολαπτόμενος νέος Τσίπρας, υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, αλλά πονηρά δεν μιλάει για άμεση έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρά μόνο αν δεν συμφωνήσουν οι Ευρω-ελίτ μαζί του. Δηλαδή ποτέ, αλλά όπως ξέρουμε από την πικρή πείρα μας (την οποία φαίνεται η δική μας «αριστερά» παρά τη προσωπική της εμπειρία ακόμη δεν ενσωμάτωσε), όταν η ξελιγωμένη για εξουσία Αριστερά πάρει την εξουσία, θα κάνει το παν για να την κρατήσει, ξεπουλώντας όλη την ιδεολογία της και φυσικά και τα λαϊκά στρώματα που την εμπιστεύθηκαν. Γι’ αυτό άλλωστε και τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ, ξέροντας ποιος είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος, επιτίθενται λυσσασμένα μόνο κατά του νέο-εθνικιστικού κινήματος και ποτέ κατά του Μελανσόν, που χάρη στη μαζική προβολή τους έχει ανεβεί ραγδαία στις δημοσκοπήσεις (που ελέγχει βέβαια η ίδια η Υ/Ε)…
Robbie Millen (10.02.2017)
Οι γονείς του είναι ψηφοφόροι του Εθνικού Μετώπου. Δεν το κρύβουν και είναι περήφανοι. Ο Έντουαρ Λουί (Édouard Louis) μού λέει – χωρίς ντροπή ή μομφή – ότι οι γονείς του θα ψηφίσουν τη Μαρίν Λε Πεν στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας τον Απρίλιο. Η μητέρα του, για βιολογικά περίπλοκους λόγους, υποστηρίζει τη Λε Πεν «επειδή έχει αρχ…», όπως λέει.
Λοιπόν, γιατί δεν θα έπρεπε να ψηφίσουν την ξανθιά πρωταθλήτρια αυτού του ελκυστικού κόμματος της άκρας δεξιάς; Νιώθουν σαν να έχουν εγκαταλειφθεί από τους συνήθεις πολιτικούς. Κατά μία έννοια, ο Λουί, ένας 24χρονος εμπορικά επιτυχημένος μυθιστοριογράφος, πρόσφερε υπηρεσία στους ψηφοφόρους του Εθνικού Μετώπου, δίνοντάς τους κάποιου είδους φωνή.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, The End of Eddy, το οποίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2014 και αυτό το μήνα στη Βρετανία, γράφτηκε εν μέρει για να επισημάνει στους συμπατριώτες του την ύπαρξη ενός αόρατου στρατού δυσαρεστημένων και ξεχασμένων, πολλοί από τους οποίους έχουν στραφεί προς την ακροδεξιά. «Άνθρωποι σαν τη μητέρα μου, και το πατέρα μου – έχουν απορριφθεί σαν να μην υπάρχουν», λέει. «Ποτέ δεν θα δεις αυτό τον κόσμο, αυτή την τάξη στη λογοτεχνία. Το να γράψω γι’ αυτούς και να πω την αλήθεια ήταν πολύ σημαντικό για μένα.»
Είναι μάλλον εύκολο να δει κανείς γιατί η γαλλική αστική τάξη θα προτιμούσε να είναι αυτοί οι άνθρωποι αόρατοι. Αν διαβάσετε την απεικόνιση του κόσμου της παιδικής ηλικίας του Λουί δεν θα θέλατε να βρίσκονται αυτοί τριγύρω καθώς απολαμβάνετε το περνό σας [Σ.Μ.: λικέρ που μοιάζει με το ούζο] στο πολυτελές σας διαμέρισμα στην 16η περιφέρεια.
(…)
Κι όμως, τα 300.000 αντίτυπα σε πωλήσεις του βιβλίου έδειξαν ότι οι Γάλλοι ήθελαν να καταλάβουν κάτι σχετικά με τα εξαιρετικά δυσάρεστα πράγματα της χώρας τους. Τον περασμένο χρόνο, το βιβλίο Hillbilly Elegy του JD Vance έκανε το ίδιο στις ΗΠΑ, εκτοξεύοντας το στις λίστες των μπεστ-σέλλερ των New York Times και ρίχνοντας κάποιο φως στην Αμερική των «λευκών “σκουπιδιών”». Η Βρετανία περιμένει ακόμα για το αντιπροσωπευτικό έργο κάποιου παιδιού από τις εργατικές τάξεις που «αφέθηκαν πίσω». Με δεδομένη την αγγλική αυτή έλλειψη, θα πρέπει να δανειστούμε από αυτόν τον νεαρό Γάλλο για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε τη μεγάλη ‘λαϊκίστικη’ έκρηξη – του Τραμπ, της ανόδου του Βρετανικού Κόμματος Ανεξαρτησίας (UKIP) σε περιοχές που παλιά ψήφιζαν Εργατικούς, και τώρα της ορμητικής επιτυχίας της Μαρίν Λε Πεν.
Το Άλλονκουρ (Hallencourt) στα βόρεια είναι προπύργιο του Εθνικού Μετώπου (Front National). Περισσότερες από τις μισές ψήφους πήγανε στο κόμμα κατά τις τελευταίες περιφερειακές εκλογές. Οι γονείς του είναι πιστοί υποστηρικτές του. «Ο πατέρας μου μια φορά έφτασε στο σημείο ακόμα και να πάρει τον μεγάλο μου αδελφό στον εκλογικό θάλαμο για να ελέγξει αν είχε ψηφίσει τη Λε Πεν», μου λέει, με τα εντυπωσιακά καλά αγγλικά του. «Οι Λε Πεν ήταν οι άνθρωποι της παιδικής μου ηλικίας, θα ακούγαμε το όνομα τους κάθε μέρα, θα μιλούσαν γι’ αυτούς κάθε μέρα, σε κάθε γεύμα.»
(…) καταλαβαίνω, με κοινωνιολογικούς ή ανθρώπινους όρους, γιατί το κάνουν αυτό οι γονείς μου. Δεν κατηγορώ τη μητέρα μου, κατηγορώ τους ανθρώπους που της επέβαλαν αυτό τον κοινωνικό αποκλεισμό, καταδικάζοντας τη σε αυτή την απελπιστική θέση.
Είναι ο Λουί ένας Γάλλος άξεστος χωρικός; Προέρχεται από τη γενιά της εργατικής τάξης –ή καλύτερα τη γενιά της ‘τάξης των ανέργων’. Στο χωριό, ο μεγάλος εργοδότης 20 χρόνια πριν ήταν μια βιομηχανία ανταλλακτικών αυτοκινήτων. Τώρα αυτή μετακόμισε (Σ.Μ.: Σε φθηνούς εργατικούς παραδείσους) και ο πατέρας του έχασε τη δουλειά του. Η οικογένεια του εξαρτιόταν από το κράτος πρόνοιας και τα συσσίτια.
(…)
«Πώς θα μπορούσα να ονομάσω τους ανθρώπους της παιδικής μου ηλικίας; Ο Μαρξ θα τους έλεγε λούμπεν προλεταριάτο. Θα μπορούσα να τους ονομάσω «οι φτωχοί» ή «οι υποταγμένοι», λέει, προσθέτοντας ότι «η μητέρα μου πάντα έλεγε ότι είμαστε αυτοί για τους οποίους κανείς δεν νοιάζεται». Εκτός, θα πρόσθετε η μητέρα του, από τη Μαρίν Λε Πεν.
«Τα αριστερά κόμματα έχουν εγκαταλείψει εντελώς τους φτωχούς ανθρώπους, το λούμπεν προλεταριάτο, την εργατική τάξη. Σταμάτησαν να μιλάνε γι’ αυτούς. Ακόμα κι αν η μητέρα μου είναι ρατσίστρια, ο νούμερο ένα λόγος που ψηφίζει Λε Πεν είναι γιατί πιστεύει ότι είναι η μόνη που νοιάζεται για μας,» εξηγεί ο ίδιος. Οι παππούδες του, όπως και πολλοί άλλοι από τη γαλλική εργατική τάξη, ήταν ψηφοφόροι των κομμουνιστών μέχρι που έκαναν το άλμα προς το Εθνικό Μέτωπο, με τον ίδιο τρόπο που το UKIP αντλεί ψήφους χειρωνάκτων εργατών από το Εργατικό Κόμμα.
ΞΕΝΗ ΠΗΓΗ: The Times
Ανάρτηση από: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr
