Αν όλα είναι οικονομία, όπως υποστηρίζουν οι «μοντέρνες» αντιλήψεις, το πρόβλημα με το οποίο ασχολήθηκε την περασμένη Τετάρτη το ΚΥΣΕΑ δεν φαίνεται να έχει λύση. Και το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση, συνοπτικά διατυπωμένο, έχει ως εξής: Με ποιον τρόπο η Ελλάδα μπορεί να διατηρήσει μια αξιόπιστη αποτρεπτική δύναμη έναντι της Τουρκίας, δεδομένης της οικονομικής της κατάστασης;
Πολλοί, ανάμεσά τους και η πλειονότητα των κυβερνώντων, θεωρούν ότι η χώρα είναι διασφαλισμένη χάρη στους Ευρωπαίους (δανειστές) και τους Αμερικανούς (συμμάχους). Ωστόσο τα ελληνοτουρκικά επεισόδια διαδραματίστηκαν -με αποκορύφωμα την κρίση των Ιμίων- ενώ η Ελλάδα ήταν μέλος και της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, χωρίς αυτό να εμποδίσει την Άγκυρα να προχωρήσει στην έμπρακτη κατοχύρωση των αμφισβητήσεών της.
Η πραγματικότητα σήμερα στο Αιγαίο περιγράφει επακριβώς τα κέρδη που έχει αποκομίσει η Τουρκία σε διπλωματικό επίπεδο μετά την κρίση των Ιμίων. Η τουρκική ηγεσία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σε δεκάδες βραχονησίδες, αλλά και κατοικημένες νησίδες (Αγαθονήσι για παράδειγμα) του Αιγαίου.
Ταυτόχρονα, με επιμέλεια οι τουρκικές αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις με πτήσεις, πλόες και ασκήσεις διαμορφώνουν τους όρους συγκυριαρχίας στο Αιγαίο μοιράζοντάς το στη μέση, ερμηνεύοντας με αυτόν τον τρόπο τα ζωτικά τους συμφέροντα, τα όποια αποδέχτηκε -με αμερικανική οδηγία- η ελληνική κυβέρνηση του Σημίτη μετά την κρίση των Ιμίων.
Δεδομένης της οικονομικής και της συνεπαγόμενης στρατιωτικής αδυναμίας, η Τουρκία, παρά τα εσωτερικά της προβλήματα, εμφανίζεται αποφασισμένη να δώσει τη μάχη για τη διασφάλιση των συμφερόντων της (και) στα νοτιοδυτικά της, ξεκινώντας από την Κύπρο, όπου αυτήν την περίοδο παίζεται το μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι, προχωρώντας στο Αιγαίο, όπου η Άγκυρα θεωρεί ότι έφτασε ο καιρός να «εισπράξει» χειροπιαστά και έντοκα τα διπλωματικά της κέρδη του 1996, και καταλήγοντας στη Θράκη, όπου το τουρκικό προξενείο λειτουργεί ως κράτος εν κράτει για τους Έλληνες μουσουλμάνους.
Η ζοφερή αυτή κατάσταση και οι κίνδυνοι που απορρέουν από αυτή για τα συμφέροντα της χώρας μπορεί προφανώς να αντιμετωπιστούν με κατάλληλες διπλωματικές κινήσεις και συμμαχίες, υπό έναν ωστόσο απαράβατο όρο: την ύπαρξη αξιόπιστων δυνάμεων αποτροπής, καθ' ότι κανείς, δανειστής ή «φίλος», δεν πρόκειται να υπερασπιστεί αυτό που δεν είναι σε θέση να προασπίσει η Ελλάδα μόνη της…
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr
