Το μεγαλύτερο χτύπημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, είναι αυτό που ζούμε σήμερα. Την απάθεια του κόσμου σ’ αυτό που βιώνει. Του ανακοινώνουν την πορεία θανάτωσής του και κοιτάει. Ποιος θα τολμούσε να κόψει 30% συντάξεις, να φτάσει το αφορολόγητο στα 5000, να διαλύσει εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα, να ξεπουλήσει τα πάντα, και να μην έχει γίνει κοινωνική έκρηξη; Για ένα μέιλ Χαρδούβελη το 2014 και κόντευε να χυθεί αίμα. Και αυτοί που έλεγαν ότι τα δύο μισά μνημόνια είναι καταστροφικά και έπρεπε να καταργηθούν, ανέλαβαν να τα ολοκληρώσουν, να φέρουν το 3ο, τον κόφτη, να φέρουν τώρα το 4ο, να δώσουν τη χαριστική βολή στην κοινωνία και στην Ελλάδα. Αν ήταν άλλοι, απλά δεν θα μπορούσαν να τα περάσουν με τόση ευκολία. Θα το ήθελαν πολύ αλλά δεν θα μπορούσαν. Και γι’ αυτό οι νεοδημοκράτες τονίζουν σε κάθε κατεύθυνση ότι « δεν τα ψηφίζουμε αλλά θα τα εφαρμόσουμε».
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε την μεγαλύτερη νίκη. Νίκησε το μυαλό, την ψυχή, την ηθική, τις αξίες, τις αρχές, την ελπίδα. Αμαύρωσε την εικόνα της αριστεράς στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, που μπορεί να μην ήταν αριστερός αλλά την είχε ψηλά . Νίκησε την αριστερά που κινητοποίησε το λαό, τον ριζοσπαστικοποίησε και τον έβγαλε στο δρόμο για να διεκδικήσει λύση στο σήμερα σε προοδευτική κατεύθυνση. Για να ολοκληρωθούν τα μνημόνια έπρεπε να νικηθεί ο κόσμος που αντιστεκόταν. Να τον απογοητεύσουν, να τον στείλουν στον καναπέ, να τον κάνουν να αισθανθεί προδομένος, να πιστέψει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, να αγανακτήσει και να πει «όλοι ίδιοι είναι», «ας κοιτάξω την πάρτη μου και ας ψοφήσουν οι άλλοι», «τι συλλογικές λύσεις μου λες τώρα αφού η κοινωνία είναι ένα survoivor, ο θάνατός σου η ζωή μου».
Ακούς τους συριζαίους υπουργούς και βουλευτές και δεν πιστεύεις στ’ αυτιά σου. Αν πριν τρία χρόνια τους έβαζες να ακούσουν τη φωνή τους στο σήμερα, πιθανόν θα έκαναν χαρακίρι. Αποδείχθηκαν όμως οι καλύτεροι μισθοφόροι. Εκμεταλλεύτηκαν την άσχημη κατάσταση και ψυχολογία του κόσμου που διαμόρφωσαν με τις επιλογές τους και τρέχουν να περάσουν ότι δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι, αλλά να δεσμεύσουν και το μέλλον. Τα έμμισθα στρατιωτάκια ενός μαφιόζικου μηχανισμού, ενός βρυκόλακα που συντηρείται με αίμα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να αποσπάσουν την εύνοια του μαφιόζου και να αποδείξουν ότι μπορούν καλύτερα από οποιονδήποτε να επιβάλλουν το νόμο της μαφίας στην περιοχή. Ρουφάνε το αίμα του κόσμου και εξωραΐζουν τις πράξεις τους με τις εικόνες από τα ανθρώπινα ράκη στις ουρές των συσσιτίων. Σε ουρές που και αυτές είναι προσωρινές. Γιατί περιμένουν ότι σε λίγο χρόνο, θα το πάρουμε απόφαση ότι τελικά αυτή είναι η ζωή και θα τα κόψουν κι’ αυτά. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός της παγκόσμιας οικονομικής μαφίας . Όσοι περισσεύουν να φύγουν σιωπηλοί στο περιθώριο της κοινωνίας μας με τα αζήτητα και οι υπόλοιποι να γίνουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Να παράγουν, να μην ζητάνε, να μην έχουν απαιτήσεις, να μην πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Είναι ένας πόλεμος. Έτσι είναι ο πόλεμος, έχει θύματα και δεν γίνεται μόνο με βόμβες. Γίνεται όπως και τώρα στην Ελλάδα, όπως έγινε σε εκατοντάδες χώρες σ’ όλο τον κόσμο τις προηγούμενες δεκαετίες που τις ισοπέδωσαν για να αρμέξουν τον πλούτο τους, να φυλακίσουν το μέλλον τους και να μην μπορέσουν ποτέ να σηκώσουν κεφάλι.. Ένας διαρκής ανελέητος πόλεμος για την αποικιοποίηση των χωρών και την εκμετάλλευση των λαών. Για να πάρει ανάσες το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός. Οι προηγούμενοι πίστευαν σ’ αυτό και δεν το έκρυψαν. Οι συριζαίοι όμως ανάμεσα στο λαό που δυστυχούσε και στηρίχθηκε πάνω τους και στους δανειστές, επέλεξαν τους δανειστές και ανέλαβαν να ηγηθούν στην επιχείρηση «δούρειος ίππος». Για να αιφνιδιάσουν μια κοινωνία ολόκληρη και να την αλλάξουν. Για να επιβάλλουν το νόμο της μαφίας. Η σκέψη των αρχιμαφιόζων γίνεται διαταγή άμεσης εκτέλεσης γι’ αυτούς. Και μέσα στην καταστροφή της κοινωνίας και την παράδοση της χώρας που υλοποιούν , βαράνε και καμιά πιστολιά στον αέρα για παρελάσεις, θρησκευτικά, αρχαία, άγιο φως και διαμαρτύρονται με ανούσια κείμενα συμβολής στην Κ.Ε., για να προβάλουν και καλά και να επικαιροποιήσουν το αριστερό τους παρελθόν. Τους βλέπεις, τους ακούς και τους λυπάσαι από τη μια. Από την άλλη αηδιάζεις με την κατάντια της ανθρώπινης ύπαρξης και το μέγεθος μετάλλαξής της. Δεν σταματούν πουθενά.
Θα μπορούσε όμως να επιβάλλει αυτό το σχέδιο η κυβέρνηση και το μνημονιακό μπλοκ της βουλής, αν η αριστερά στο σύνολό της αναλάμβανε με κοινή δράση να ξεσηκώσει τον κόσμο, να ηγηθεί της αντίστασής του και να συνδιαμορφώσει ένα μίνιμουμ σχέδιο εξόδου από τη νεοφιλελεύθερη φυλακή στο σήμερα χωρίς να παραπέμπει στη β΄παρουσία; Μάλλον όχι. Γνωρίζει η αριστερά στο σύνολό της τη δυναμική που θα είχε στην κοινωνία μια τέτοια προσπάθεια; Αν σε τέτοιες περιόδους η αριστερά δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της, πότε περιμένει να το κάνει; Όταν θα έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή; Ή όταν τα εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας στο σύνολό τους, θα ακουμπάνε στους φασίστες για να εκφράσουν την οργή τους; Τότε μάλλον θα είναι αργά.
* μέλος του Π.Σ. της ΛΑ.Ε.
Ανάρτηση από: http://www.iskra.gr
