Τυχόν επικράτηση στο δεύτερο γύρο του αριστερού και του δεξιού «λαϊκιστικού» κατά τα γερμανικά ΜΜΕ υποψηφίου, θα σήμαινε το τέλος της Ευρωζώνης – είτε έτσι όπως τη γνωρίζουμε, είτε κυριολεκτικά.
Άρθρο
Στο παρασκήνιο, κρυφά, η ελίτ του Βερολίνου θεωρεί πως μία ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα μπορούσε να είναι ένα θετικό γεγονός – κυρίως επειδή θα έδινε ένα μάθημα στις υπόλοιπες χώρες της νομισματικής ένωσης, καθώς επίσης στους εκλογείς τους.
Ειδικότερα, εάν η Ελλάδα υποχρεωνόταν στην έξοδο από την Ευρωζώνη, οι Γερμανοί πιστεύουν πως η οικονομία της θα βυθιζόταν σε μία ακόμη μεγαλύτερη κρίση, υπό το καθεστώς ενός καταστροφικού υπερπληθωρισμού – οπότε κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα έπαιζε πλέον με την ιδέα να εγκαταλείψει το ευρώ, από το οποίο τρέφεται με πολλούς και διάφορους τρόπους η Γερμανία (ανάλυση).
Έτσι θα δινόταν μία μεγάλη ευκαιρία να επιταχυνθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εκ μέρους όλων των άλλων κρατών – με την έννοια πως όταν οι αγορές, μετά την έξοδο της Ελλάδας, θα επιτίθονταν εναντίον των πιο αδύναμων χωρών, τότε αυτές θα αντιστέκονταν πολύ λιγότερο στην παράδοση της εθνικής τους κυριαρχίας για θέματα προϋπολογισμού στις Βρυξέλες και άρα στους Γερμανούς.
Όσον αφορά τις γερμανικές απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα, θα μπορούσαν πλέον πολύ ευκολότερα να εξαγοράσουν ακόμη πιο φθηνά μεγάλο μέρος της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων – ενώ έχουν εξασφαλισθεί τόσο μέσω του PSI, όσο και με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.
Η Ιταλία
Όλα αυτά ισχύουν όμως μόνο για την Ελλάδα – σε καμία περίπτωση για την Ισπανία, τη Γαλλία ή την Ιταλία, τυχόν έξοδος των οποίων θα σήμαινε το τέλος της νομισματικής ένωσης, καθώς επίσης το άνοιγμα του ασκού του Αιόλου για τη Γερμανία.
Με την Ισπανία τώρα να έχει βοηθηθεί σε μεγάλο βαθμό με διάφορους τρόπους (απ’ ευθείας στήριξη των τραπεζών της από τον ESM χωρίς την επιβάρυνση του χρέους της, ανοχή στα ελλείμματα του προϋπολογισμού της κοκ.), με αποτέλεσμα να ανακάμπτει, η Ιταλία αποτελεί το βασικό της πρόβλημα – ενώ, παρά το ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν μετά από ένα έτος, κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος, αφού η οικονομία της βαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Με δεδομένο δε το ότι, το κόμμα των «πέντε αστέρων» φαίνεται να συγκεντρώνει το ένα τρίτο περίπου των ψήφων στη χώρα, έχοντας στο πρόγραμμα του την εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, ο κίνδυνος είναι μεγάλος – πόσο μάλλον αφού τεκμηριωμένα το κατά κεφαλή ΑΕΠ των Ιταλών υποχώρησε στα χρόνια της παραμονής τους στην Ευρωζώνη (γράφημα) ενώ, χωρίς να αυξηθεί ο πληθυσμός και σε συνδυασμό με τα υπέρογκα χρέη που πλησιάζουν επίσημα το 140% του ΑΕΠ, το μέλλον της είναι εξαιρετικά σκοτεινό.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιταλίας σε $ (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με τη Γερμανία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
Μεταξύ άλλων επειδή οι τράπεζες της είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένες, ενώ ο ευρωπαϊκός μηχανισμός είναι αδύνατον να εξασφαλίσει τις καταθέσεις των Πολιτών της – κάτι που φυσικά γνωρίζουν οι Ιταλοί, έχοντας ξεκινήσει από καιρό τις σιωπηλές «τραπεζικές επιθέσεις», όπως πολύ εύκολα συμπεραίνεται από την αύξηση του υπολοίπου στο Target 2 της ΕΚΤ που υπερβαίνει πλέον τα -420 δις €.
Η Γαλλία
Παρ’ όλα αυτά όμως ο πραγματικός εφιάλτης της Γερμανίας δεν είναι η Ιταλία, αλλά η Γαλλία – ούτε οι επαναληπτικές εκλογές, αλλά αυτές στις 23 Απριλίου, από τις οποίες θα κριθεί ποιοι θα είναι οι δύο μονομάχοι για την προεδρία. Στα πλαίσια αυτά ενισχύει μυστικά όσο περισσότερο μπορεί το νεοφιλελεύθερο κεντρώο υποψήφιο (άρθρο), ο οποίος κατάφερε μέσα σε ελάχιστους μήνες να προβληθεί σε 75 πρωτοσέλιδα έντυπων ΜΜΕ – κάτι που φυσικά θα ήταν αδύνατο, εάν δεν χρηματοδοτούταν αδρά.
Ειδικότερα, η ραγδαία άνοδος του υποψηφίου της αριστεράς (Melenchon) στο 19% από 12% το 2012, η οποία οφείλεται κυρίως στην πολύ καλή προεκλογική του καμπάνια με τη χρήση του διαδικτύου, καθώς επίσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (βίντεο, μιλάει στην αρχή για την Ελλάδα), έχει ανησυχήσει σε μεγάλο βαθμό τη Γερμανία – ο εφιάλτης της οποίας θα ήταν η επικράτηση στον πρώτο γύρο της κυρίας Le Pen και του κ. Melenchon, τους οποίους δεν έχει καμία δυνατότητα να ελέγξει.
Πόσο μάλλον όταν σε μία τέτοια περίπτωση οι πιθανότητες της κυρίας Le Pen θα αυξάνονταν, όπως θα συνέβαινε και με τον κ. Fillon που τελικά δυσφημίσθηκε – οπότε ο κίνδυνος για την Ευρωζώνη θα ήταν τεράστιος, αφού το Εθνικό Μέτωπο είναι υπέρ της επιστροφής στο φράγκο. Σύμφωνα τώρα με τη γαλλική Le Figaro από τις 10.04.2017, οι πιθανότητες των υποψηφίων στο δεύτερο γύρο θα ήταν οι εξής:
| Δεύτερος γύρος | Σε ποσοστά |
| Le Pen – Macron | 39 : 61 |
| Le Pen – Melenchon | 43 : 57 |
| Le Pen – Fillon | 45 : 55 |
| Fillon – Macron | 34 : 66 |
Όπως φαίνεται από τον πίνακα, οι πιθανότητες της κυρίας Le Pen είναι πολύ μεγάλες με τον κ. Fillon, οπότε μάλλον δεν ήταν τυχαίες οι επιθέσεις εναντίον του – ενώ με τον κ. Macron είναι οι μικρότερες. Το πρόβλημα όμως είναι η εκρηκτική άνοδος του Melenchon, με τον οποίο οι πιθανότητες της Le Pen είναι αυξημένες – ενώ τυχόν εκλογή του αφενός μεν θα αποδυνάμωνε την πολιτική λιτότητας της Γερμανίας, αφετέρου θα ενίσχυε τη γερμανική αριστερά, ενδεχομένως επίσης στις άλλες χώρες.
Λογικά λοιπόν κατηγορείται ο Melenchon ως αριστερός λαϊκιστής από τα γερμανικά ΜΜΕ, τα οποία χαρακτηρίζουν ταυτόχρονα τη Le Pen ως δεξιά λαϊκίστρια. Το πρόγραμμα του βέβαια (πηγή) είναι καθαρά αριστερό– ενώ δεν έχει ασφαλώς καμία σχέση με τον Έλληνα πρωθυπουργό, ειδικά μετά την προδοσία του (δημοψήφισμα, τρίτο μνημόνιο). Από οικονομικής πλευράς έχει τα εξής βασικά στοιχεία:
(α) Κατάργηση των συμφωνιών TTIP και CETA, με την αντικατάσταση τους από διμερείς εμπορικές συμφωνίες – όπως ακριβώς ο κ. Trump στις Η.Π.Α., με τον οποίο άλλωστε συμφωνεί κατά κάποιον τρόπο στο βασικό δόγμα του (άρθρο). Αγνόηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, καθώς επίσης του συμφώνου σταθερότητας, υιοθέτηση ελέγχων στη διακίνηση των κεφαλαίων και απαγόρευση της φυγής κεφαλαίων.
(β) Διαπραγματεύσεις για την αλλαγή των συμβάσεων με την ΕΚΤ και μεταρρύθμιση της, έτσι ώστε να καθίστανται δυνατές οι κρατικές χρηματοδοτήσεις. Μείωση της ισοτιμίας του ευρώ στο 1:1 με το δολάριο, ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών, απαγόρευση των τοξικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, καθώς επίσης των κερδοσκοπικών επιθέσεων, υιοθέτηση ενός αλληλέγγυου οικονομικού προστατευτισμού.
(γ) Εναρμόνιση των φορολογικών συστημάτων εντός της ΕΕ για να αποφεύγεται ο φορολογικός ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών, καθώς επίσης απαγόρευση του κοινωνικού dumping – όπως το ασκεί η Γερμανία, με το μισθολογικό dumping και με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα.
(δ) Σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, την ΕΕ και την ΕΚΤ, άμεση εφαρμογή ενός σχεδίου Β: δηλαδή, σταμάτημα των πληρωμών στον προϋπολογισμό της Κομισιόν, δημιουργία μίας εναλλακτικής δυνατότητας στο ευρώ, καθώς επίσης νέες σχέσεις συνεργασίας με τις χώρες της Ευρώπης που θα το επιθυμούν. Φυσικά αποκλείεται αυτόματα η Γερμανία, αφού είναι εντελώς αντίθετη με όλα τα παραπάνω.
Από πολιτικής πλευράς αναφέρεται σε ένα νέο σύνταγμα, μέσω του οποίου η πέμπτη γαλλική δημοκρατία θα εξελιχθεί στην έκτη, σε περιβαλλοντολογικές μεταρρυθμίσεις κοκ. – ενώ φυσικά τάσσεται υπέρ της δικαιότερης αναδιανομής των εισοδημάτων, του ισχυρού κοινωνικού κράτους και της προστασίας των αδυνάμων.
Επίλογος
Είτε κερδίσουν οι δύο «λαϊκιστές» υποψήφιοι (ορολογία που χρησιμοποιείται πλέον για τον κ. Trump, για τους οπαδούς του BREXIT κοκ.), είτε όχι, η ενδυνάμωση τους είναι βέβαιη – γεγονός που σημαίνει ότι οι φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο, έχοντας ήδη ενισχυθεί από την έξοδο της Βρετανίας.
Ως εκ τούτου η διάλυση της νομισματικής ένωσης πλησιάζει όλο και πιο κοντά – οπότε δεν πρέπει να υπάρχει κανένα κράτος που να μην έχει έτοιμο στα συρτάρια του ένα σχέδιο Β, για ώρα ανάγκης. Το τι θα σημάνει για τον υπόλοιπο πλανήτη θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο που θα συμβεί – ελπίζοντας να είναι ο καλύτερος δυνατός.
Ανάρτηση από: http://www.analyst.gr
