Κύπρος: Καμιά Πατρίδα για τους μελλοθάνατους*

Ο τύπος του «Νεοκύπριου» αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του…

Του Σάββα Μαστραππά από την Ρήξη φ. 132

Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες μιας καθ’ όλα άδικης κατά τη γνώμη μου, επίθεσης κατά του προέδρου Αναστασιάδη, προερχόμενης από μερίδα των ίδιων του των ψηφοφόρων. Η επίθεση αυτή αφορούσε την πρακτική και τη φιλοσοφία που ακολούθησε κατά τις συνομιλίες προς «επίλυσιν» του κυπριακού προβλήματος.

Τις ίδιες ανέξοδες φωνασκίες ακούσαμε (από ψηφοφόρους του) και όταν ο προηγούμενος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Χριστόφιας, προσπάθησε να «λύσει» το κυπριακό πρόβλημα με τη μέθοδο (όπως και ο κ. Αναστασιάδης) της τυφλόμυγας, ηθελημένα καλύπτοντας τα μάτια του στις πραγματικές παραμέτρους του Κυπριακού (βιωσιμότητα της λύσης, πάγιες στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας, αγνοώντας τις γεωστρατηγικές συνθήκες της ευρύτερης περιοχής μας).

Ο κυπριακός λαός που τώρα δήθεν εξεγείρεται, αλλάζοντας πολυθρόνα στο σαλόνι του σπιτιού του, δεν γνώριζε –αναρωτιέμαι– ποια ήταν η φιλοσοφία του κ. Χριστόφια όσον αφορά στο Κυπριακό; Δεν ήταν «το τσιμέντωμα του Ναι»; Ακόμα χειρότερα, δεν παρατήρησε τον εκ φύσεως πιο εκδηλωτικό κ. Αναστασιάδη, ο οποίος περιόδευσε τόσο στην Εσπερία, όσο και στο «Istanbul» μετά κουστωδίας για να μας καταγγείλει (το 76% των Ελλήνων αυτού του τόπου) που ψηφίσαμε «Όχι» στο ανανικό έκτρωμα; Το δε αντιδημοκρατικό του παραλήρημα δεν κατάφερε να το συγκροτήσει εντός του «Δήμου», αλλά, χολωμένος που δεν λάβαμε υπόψη την αλάνθαστή του διάνοια, αναχώρησε τότε ηγούμενος της καταγγελτικής του εκστρατείας σε Ανατολή και Δύση!

Δεν γνώριζε λοιπόν ο Κύπριος ψηφοφόρος, που εξέλεξε τους Χριστόφια και Ανασταδιάδη, ότι αυτοί θα διαχειριστούν τις τύχες του διαπραγματευόμενοι το Κυπριακό; Ο συγκεκριμένος ψηφοφόρος δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ψήφιζε και προς τα πού θα πήγαιναν το εθνικό θέμα;

Εάν οι Ελληνοκύπριοι είναι υπεύθυνοι για την ιστορία τους, συνεπώς είναι υπεύθυνοι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα. Το να κατηγορούν τον έναν ως «ανθρωπάκι» και τον έτερον ως «μέθυσο» αποτελεί μια φθηνή υπεκφυγή και αποποίηση συλλογικών ευθυνών. Δείχνει άγνοια των πραγματικών παραμέτρων του Κυπριακού, ή ηθελημένη παραγνώριση της αλήθειας. Δείχνει εύκολη πίστη στους δημαγωγούς και συνεπάγεται νηπιακή πολιτική σκέψη. Μα το χειρότερο από όλα, δείχνει προσήλωση στα ωφελιμιστικά πρόσκαιρα αγαθά που θα αποκτήσουν, όταν του δικού τους χρώματος (διότι μόνον εκεί διαφέρουν) κομματική φυλή, υφαρπάξει την εξουσία… και ο τόπος ας καεί.

Το πρόβλημα, δυστυχώς, δεν περιορίζεται μόνο στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη Δημοκρατία, ούτε άπτεται μόνο του καρκίνου της κομματοκρατίας ή της διαφθοράς κάποιων κοινωνικών ομάδων και της ρουσφετολογικής αντίληψης που μπορεί να έχουν κάποιοι άλλοι, όσον αφορά το άρμεγμα του κράτους.

Είναι το πρόβλημα, δυστυχώς, βαθύτερο, και όσα περιγράψαμε αποτελούν μάλλον τα αποτελέσματα ενός κατά βάση ανθρωπολογικού προβλήματος. Αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά θα λύνονταν ως διά μαγείας, αύριο, θα μπορούσε ο σημερινός Νεοκύπριος να επιζήσει ως ανθρωπολογικό είδος έστω μεσοπρόθεσμα; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι πως όχι. Τι κάνουμε σε έναν τόπο όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος του εξανδραποδισμού; Απλώς αναθέτουμε στους διακηρυγμένα πιο λαϊκιστές και ενδοτικούς να λύσουν ερήμην μας το πρόβλημα. Εμείς, δε, έχουμε παραδοθεί εδώ και χρόνια στις αγκάλες ενός ηδονιστικού αυτομηδενισμού.

Η καταναλωτική λαιμαργία του Νεοκυπρίου τον προσανατόλισε προς την ακόρεστη ζήτηση ακόμα περισσότερων και περισσότερων υλικών αγαθών.

Η βιολογική του επιβίωση, μέσω ενός κράτους το οποίο του διασφαλίζει την ατομική του ελευθερία και τις αστικές δικαιοπολιτικές του κατακτήσεις, δεν φαίνεται να τον απασχολεί. Αναθέτοντας ο Κύπριος σε αυτόματο πιλότο (στον πρόεδρο, στην προκειμένη περίπτωση) την επίλυση ενός θέματος που είναι ταυτόσημο με τη βιολογική του επιβίωση, στην ουσία εξέρχεται οικιοθελώς από το κάδρο της ιστορίας και μπαίνει (έχει μπει προ πολλού) σε τροχιά εξαφάνισης.

 Αν υπάρχει ακόμα (ως είδος και ως κράτος), τούτο οφείλεται στην παθιασμένη δράση κάποιον δυναμικών ανθρώπινων νησίδων που έχουν έντονο το αίσθημα και τη θέληση για μία ζωή αξιοπρεπή και ελεύθερη, καθώς και στην ύπαρξη κάποιων μεμονωμένων πολιτικών που έχουν το αίσθημα της ιστορικής ευθύνης και του δικαίου, ριζωμένο μέσα τους.. (βλέπε Τ. Παπαδόπουλος και πιο πρόσφατα Ν. Κοτζιάς)

Αν καταφέρει η Τουρκία και οι Κύπριοι αχάπαροι να επιτύχουν μια «συνεταιριστική λύση», παραδίδοντας πολιτικές και διοικητικές υπερεξουσίες στον περιούσιο «τουρκοκυπριακό λαό» τότε σύντομα, εύκολα και προπάντων οικονομικά, οι ανθρωπολόγοι και οι ιστορικοί θα κατατάξουν το νεοκυπριακό είδος στην ερευνητική κατηγορία των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν συλλογικά χωρίς να το αντιληφθούν!

Ο παρακμιακός νεοκυπριακός Τύπος (προσοχή, οι οικονομικοί δείκτες μπορεί να βρίσκονται σε άνοδο από τώρα έως και τότε, αλλά πρέπει να ξεμάθουμε να διαβάζουμε οικονομίστικα, αν θέλουμε να επιζήσουμε), μόλις έρθει σε επαφή με την πρωτοβουλία του νεοθωμανικού βαρβαρισμού θα εξατμιστεί σχεδόν αμέσως.
Η μάχη για τη διαφύλαξη-ενδυνάμωση και αμυντική θωράκιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προφανώς και αποτελεί μονόδρομο, πρέπει απλώς να έχουμε υπόψη μας ότι αποτελεί μεσοπρόθεσμο στόχο. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει και πολλά σε βάθος χρόνου. Μπορεί μόνο να δώσει μια ανάσα ιστορικού χρόνου, ο οποίος να λειτουργήσει προς δύο κατευθύνσεις: Πρώτον, να μας βρει ως συγκροτημένη κρατική οντότητα στο επερχόμενο γεωπολιτικό επερχόμενο τσουνάμι, άρα κάπως πιο προστατευμένους («Στους σεισμούς που θε να ρθουν ελπίζω», για να ξαναθυμηθούμε τον Μπέρτολτ Μπρεχτ). Δεύτερον, να δοθεί χρόνος ελεγχόμενης (άρα και κάπως ασφαλέστερης) αυτοκαταστροφής του νεοκυπριακού ανθρωπολογικού τύπου, ώστε να θέσει τις συνθήκες και να δώσει τις πρακτικές για μετουσίωσή του σε βιώσιμο είδος…

*Από την ομώνυμη ταινία των αδελφών Κοέν: No country for old men.

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr