Η ελεύθερη συζήτηση, που είχαμε τα στελέχη, αφορούσε τις δυνατότητες της χώρας μας να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες μιας Ευρωπαϊκής απομόνωσης.
Ήθελα, μέρες που είναι, να δώσω μια ποιητική διάσταση στην κουβέντα μας.
«Κάνεις λάθος, παιδί μου» μου απάντησε.
«Εάν αποσυνθέσεις την σημερινή Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένας Πρωθυπουργός, ένας φυγόδικος και ένας Αρχιεπίσκοπος. Που σημαίνει: Με άλλους τόσους την ξαναφτιάχνεις».
«Αρκεί να βρεθεί ένας πρόθυμος Πρωθυπουργός και ένας μεγάλος επενδυτής η επιχειρηματίας ευεργέτης, που πονάει την πατρίδα» συμπλήρωσα, για να δώσω έμφαση στη σπουδαιότητα των λόγων του.
«Σαν τον Ανδρέα Συγγρό, που αγόρασε τα μεταλλεία Λαυρίου επειδή οι πολιτικοί της εποχής του, δεν μπορούσαν να τα διαχειριστούν»
-Ναι, ναι. Σαν τον Συγγρό υπάρχουν πολλοί τέτοιοι επενδυτές σήμερα. Είναι με το χέρι στη τσέπη, έτοιμοι να βοηθήσουν την πατρίδα. Από δίπλα τους θα βρίσκονται και οι εκπρόσωποι της Βουλής. Θα τους δείχνουν τον σωστό δρόμο. Θα επενδύσουν στο νερό, στο ρεύμα, στα σκουπίδια. Η μηχανή της οικονομίας θα πάρει πάλι μπρος. Αρκεί να φύγουν αυτοί που είναι σήμερα πάνω. Γι’ αυτό η Εύα, που την λατρεύω, τα ‘χωσε στον Μοσκοβισί.
-Αχ, η Εύα, Κύριε Γενικέ. Μακάρι να είχαμε δέκα σαν και αυτήν στην Ελλάδα. Μία σε κάθε κανάλι θα βάζαμε. Θα βλέπατε πόσο γρήγορα θα προχωρούσαν οι μεταρρυθμίσεις, που τόσο έχουμε ανάγκη.
-Δεν φτάνουν μόνο οι πολιτικοί και οι επενδυτές, παιδί μου. Και παπάδες χρειαζόμαστε, Αλέξη. Να κάνουν αγιασμούς στα εγκαίνια της νέας Ελλάδας. Να μη μας ματιάζουν.
«Έχετε δίκιο, Κύριε Γενικέ» είπα. «Χωρίς παπά ευλογία, είναι δυνατόν να προχωρήσει τίποτα; Αν δεν πέσει αγιασμός στα μπετά -να σφίξουν κιόλας-, πώς θα στεριώσουν οδικοί άξονες, αεροδρόμια και λιμάνια;
Είχα πάρει φόρα. Η νέα τεχνολογία χέρι-χέρι με την παράδοση θα βοηθούσε την πατρίδα μας να αναγεννηθεί.
«Κανονικά, Κύριε Γενικέ» συνέχισα, «θα έπρεπε να σφάζουν και κόκορα στα θεμέλια των νέων έργων».
-Ε όχι και κόκορα. Αυτά είναι παγανιστικά έθιμα, παιδί μου. Είμαστε στην Ευρώπη.
«Και όταν, με το καλό, βρούμε αυτούς τους τρεις και στήσουμε την Ελλάδα» συνέχισε ο Γενικός μας, μη θέλοντας να δώσει συνέχεια στις βάρβαρες παραδόσεις του λαού μας, «θα έρθουν μετά και οι ευεργέτες, οι χορηγοί και οι φιλάνθρωποι».
Μας έδωσε και παράδειγμα ο Γενικός μας.
«Παρακολουθήστε, παιδιά, ένα επιτάφιο» μας είπε. «Στην πρώτη σειρά θα βρείτε αυτούς που θα φτιάξουν την νέα μεγάλη Ελλάδα. Ακολουθούν με ευλάβεια την πορεία του. Την καρότσα του επιτάφιου, την κρατάνε οι ακάματοι επίτροποι της κάθε ενορίας».
«Στην ενορία μας, έχουμε τέσσερις» συμπλήρωσα, για να είμαι μέσα στην κουβέντα. «Κάνουν και αυτοί σπουδαίο έργο. Ο ένας προσέχει τα ορφανά παιδιά του Ιδρύματος. Είναι σαν πατέρας τους. Τα βάζει στο κρεββάτι τους κάθε βράδυ και τα χαϊδεύει, τα ορφανά. Ο δεύτερος φροντίζει για τις εργολαβίες της εκκλησίας. Να, κάτι προσθήκες και κάποια μικροέργα στον περιβάλλοντα χώρο. Ο τρίτος φροντίζει για την ανακύκλωση και την προμήθεια των κεριών και του λαδιού. Και ο τέταρτος, ο τέταρτος φροντίζει για την διανομή κουπονιών από μεγάλη αλυσίδα supermarket σε απόρους και την οργάνωση συσσιτίων από catering της περιοχής».
-Μπράβο. Χαίρομαι Αλέξη, που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Μια απέραντη Εκκλησία και το ποίμνιό της.
Ήταν και η Μυρτώ στη συζήτηση. Νέο κορίτσι, αγνοούσε τι είναι το ποίμνιο.
«Αυτό το ποίμνιο τι είναι, κύριε Γενικέ;» τον ρώτησε.
-Τα πρόβατα, παιδί μου, τα πρόβατα.
Γ.Κ.
(Αγαπητέ φίλε, σε αυτή την εμβληματική υποθετική φράση του Οδυσσέα Ελύτη, πάντα σκεφτόμουν πως, για να αποσυνθέσεις την Ελλάδα, πρέπει πρώτα να την συνθέσεις. Η Ελλάδα είναι σε μόνιμη αποσύνθεση, οπότε πώς να την αποσυνθέσεις; Πάντως, σε οποιοδήποτε στάδιο αποσύνθεσης, η Ελλάδα έχει οπωσδήποτε και πολλούς ρουφιάνους. Ο Ελύτης μιλούσε για την δική του Ελλάδα και όχι βέβαια για την Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά και του κάθε παπατζή πολιτικού που χρησιμοποιεί τους στίχους των ποιητών, για να κρύψει τη λαμογιά του. Τα «χριστιανικά» έθιμα -και άπειρες βλακώδεις «παραδόσεις»- είναι κατάρα για την Ελλάδα και ένα μόνιμο εμπόδιο, ώστε να μην απελευθερωθούν ποτέ οι Έλληνες. Όσο για τον Επιτάφιο, να γράψω για πολλοστή φορά πως έκοψα την εκκλησία αυτές τις «άγιες μέρες» -πήγαινα ως μέλος μιας χριστιανικής κοινωνίας και όχι ως πιστός-, όταν συνειδητοποίησα πως τον Επιτάφιο τον κουβαλούσαν τα μεγαλύτερα καθάρματα. Κι επιτέλους, ας αποφασίσουν οι «πιστοί» αν είναι χριστιανοί ή καπιταλιστές. Και τα δυο δεν γίνεται. Όσο υπάρχουν πρόβατα, θα βρίσκουν εύκολα τσοπάνη. Μπεεεεε!!! Να είστε καλά. Καλή άνοιξη.)
Ανάρτηση από: https://pitsirikos.net
