Η Ελλάδα τραμπαλίζεται μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας στην εξωτερική της πολιτική, για πρώτη φορά από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πρωθυπουργός είναι δεσμώτης της «Ευρώπης», δηλαδή της Γερμανίας. Από όπου περιμένει «λύση» στο Οικονομικό πρόβλημα της χώρας, δηλαδή σαν να έχεις προσωπικό οδηγό το διάβολο για να πας στον Παράδεισο. Από την άλλη οι Υ/ Άμυνας και Εξωτερικών, Καμένος και Κοτζιάς, γλυκοκοιτάζουν, παραδοσιακά, τις ΗΠΑ.
Ακόμα δεν φαίνεται πρόβλημα στη λειτουργία της κυβέρνησης, επειδή κάνουμε τα πάντα ώστε να αρέσουμε και στους δυο. Αλλά ως πότε; Έως τώρα δεν είχαμε πρόβλημα επιλογής διότι ένας ήταν το αφεντικό. Αλλά και με δυο ουδέν πρόβλημα, όλοι οι καλοί χωράνε. Ωστόσο αν τσακωθούν στα σοβαρά ΗΠΑ και Γερμανία, αν βρεθούμε ανάμεσα σε δυο πυρά, τότε τα πράγματα θα αγριέψουν. Όσο ο Ερντογάν μας απειλεί χωρίς εξωτερική στήριξη το πράγμα πάει κι έρχεται. Αν όμως Ελλάδα και Τουρκία στηριχτούν σε διαφορετικές και αντιτιθέμενες Δυτικές Δυνάμεις, τότε θα έχουμε ανατροπή του σκηνικού. Πριν από την εκλογή Τραμπ κάτι τέτοιο δεν υπήρχε ως προοπτική. Αλλά τώρα υπάρχει. Το επιβεβαιώνει η ανάδυση Σημίτη από τη νεκροφάνεια. Μητσοτάκης και Σημίτης είναι δυο κορυφαίοι, στενά συνδεδεμένοι με τη Γερμανία, το ίδιο και ο κ. Στουρνάρας. Ζητάνε και οι τρεις εκλογές. Με τις εκλογές δεν αλλάζει μόνο το κόμμα που κυβερνά αλλά μαζί αλλάζει και η επιρροή του εκάστοτε επικυρίαρχου… Παράλληλα η παροχή ασύλου στον Παπαντωνίου αν μιλήσει (για τον Σημίτη…) προστίθεται και αιτιολογεί τον εκνευρισμό του τέως πρωθυπουργού.
Ο ΥΠΕΞ κ. Ν. Κοτζιάς στις συναντήσεις που είχε στις ΗΠΑ με τον Αμερικανό ομόλογό του κ. Τίλερσον και άλλα κεντρικά πρόσωπα της Διοίκησης Τραμπ έκανε κάτι έξυπνο, αναφέρει ο ανταποκριτής της Καθημερινής Αθ. Έλλις. Αντί να υποβάλλει διαρκώς αιτήματα, πράγμα κουραστικό, ο Έλληνας ΥΠΕΞ παρουσίασε στους Αμερικανούς επίσημους όσα μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα στις ΗΠΑ, αναβαθμίζοντας τη χώρα μας στα μάτια της Υπερδύναμης, υποτίθεται. Με αυτό το θεωρητικώς ευφυές εύρημα, παρακάμπτεται, σκέφθηκαν, το «σύνδρομο της επαιτείας» που κατατρύχει τον πολιτικό κόσμο και τη διπλωματία μας. Ωστόσο το «εύρημα» δεν είναι διόλου καινούργιο. Το πρωτάκουσα πριν από τουλάχιστον 25 χρόνια στους διαδρόμους του ΥΠΕΞ, ακριβώς έτσι: ως εύρημα. Τα «σας παρακαλούμε για τούτο, σας παρακαλούμε και για κείνο» ήταν ενοχλητικό για όλους, ακόμα και ως «στυλ». Καλύτερα πρόθυμοι, πριν να μας ζητήσουν οτιδήποτε, να το προτείνουμε πρώτοι εμείς. Εύρηκα. Τους ξέφυγε ότι είτε παρακαλάς για χάρες είτε προσφέρεις εξυπηρετήσεις πριν να σου ζητηθούν, κάνεις, έτσι κι αλλιώς, αυτό που, θυμίζω, έλεγε ο Μπάϊντεν για τους Έλληνες πολιτικούς που τον επισκέπτονταν: γλύφουν τα παπούτσια μου, έλεγε.
Στη γειτονιά μας, ο Ερντογάν είπε κάτι απολύτως λογικό κι ας τον λένε τρελό: Αφού με λένε δικτάτορα, γιατί εγώ δεν μπορώ να τους λέω ναζί; Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα, θα έλεγε ένας ψύχραιμος τρίτος. Πάντως το «μία σου και μία μου» δεν είναι τρελό και αποκαλύπτει το βαθύτερο πρόβλημα της Δύσης. Τα παλιά τα χρόνια πήγαιναν σιδερόφρακτοι, στους ίδιους Τόπους, τους Αγίους, τα έκαναν λίμπα και έφευγαν αρπάζοντας ότι πρόλαβαν, όπως κάνουν τώρα και σ’ εμάς, αγιογδύτες πριν καν γίνουν αστοί και ιμπεριαλιστές. Αλλά τώρα, πότε-πότε, έρχεται Νέμεσις, με το προσωπείο της τρομοκρατίας. Παρότι υπάρχει κι εδώ νοθεία. Οι τρομοκράτες μπαίνουν σε εισαγωγικά, γιατί είναι γνωστοί στην Αστυνομία, ίσως συνεργάτες, λένε τα διεθνή ΜΜΕ στα ρεπορτάζ, δηλαδή οι πληροφορίες που διοχετεύουν οι Αρχές ανωνύμως στους δημοσιογράφους. Οπότε όλες οι σκέψεις και οι υποθέσεις είναι θεμιτές: Είναι φανατικοί, είναι βαλτοί, είναι επικίνδυνοι ηλίθιοι;
Προέχει ο σεβασμός στον εαυτό σου, λένε οι δικοί μας στρατιωτικοί και διπλωμάτες, εκ πείρας. Για παράδειγμα, λένε, εντός ΝΑΤΟ και εκτός ΝΑΤΟ μπορείς να είσαι το ίδιο ρεζίλι των σκυλιών, ή να μην είσαι, όπως δεν ήταν ο Κων/νος Καραμανλής και ο Α. Παπανδρέου. Ο εξευτελισμός ήρθε αργότερα, στα Ίμια επί Σημίτη, και μετά, κατά το Ευαγγέλιο, Σημίτης γέννησε Παπανδρέου, Παπανδρέου γέννησε Βενιζέλο/Σαμαρά και μετά και μετά φτάσαμε στον Τσίπρα, κληρονόμο της κλίκας των Δυναστών, τελευταίος πριν από τον επόμενο, τα χειρότερα θα εμφανιστούν οσονούπω αφού τα αφήνουμε να περιμένουν ησύχως τη σειρά τους.
Ο πρόεδρος της Γερμανίας κ. Στάϊνμάγερ συνιστά σε δηλώσεις του, ότι αντί να προσπαθούμε (οι Γερμανοί) να κατασβέσουμε πολέμους καλύτερα είναι να «δράσουμε έγκαιρα (προληπτικά), γρήγορα, αποφασιστικά και ουσιαστικά». Εκ πείρας, εν Ελλάδι τουλάχιστον, αντιλαμβανόμαστε το πνεύμα. Και ο κ Τέσω, Τέτσο (ή κάπως έτσι), Διευθυντής του (αμερικανικού) Ιδρύματος Χόλμπρουκ (χειρίστηκε τον πόλεμο κατά της Σερβίας) στο Βερολίνο δήλωσε ότι η Γερμανία οφείλει να αναλάβει πολιτικά και στρατιωτικά όσα δεν τολμάει να σκεφτεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες της !-πηγή reseau International. Οι εφιάλτες της, εφιάλτες μας, στο ίδιο σπίτι ζούμε. Οι Γερμανοί είναι τόσο ατσίδες πολιτικά που πιστεύουν ότι μόνο στη Συρία οι ΗΠΑ πολεμάνε μέσω αντιπροσώπων, τρομοκρατών, ισλαμιστών, κλπ. Νομίζουν ότι επειδή κατάφεραν, με αμερικάνικους βομβαρδισμούς, να διαλύσουν τη Γιουγκοσλαυία και πήραν πόντους στην Ουκρανία, έγιναν πραγματικά αφεντικά και όχι παρακατιανοί ενδιάμεσοι έτοιμοι για το θυσιαστήριο, μελλοντικά θύματα των Ρώσων. Παράλληλα επανεξοπλίζεται η Ιαπωνία. Στη Λευκορωσία υπήρξαν δείγματα έγχρωμης επανάστασης αλλά η διεθνής ειδησεογραφία τα αποσιώπησε, προφανώς επειδή πνίγηκαν πρόωρα στον τεχνητό τοκετό από ανίκανους γιατρούς. Γεωπολιτικά, από τον Πόλεμο, ίδιες εστίες κρίσης, ίδιοι πρωταγωνιστές, ίσως και ίδιες Συμμαχίες, οψόμεθα.
Ανάρτηση από: http://www.iskra.gr
