Προφάσεις και πλασαρίσματα στο φόντο της «αξιολόγησης»
Του Ρούντι Ρινάλντι
Αυτό που ζούμε, ως φαρσοκωμωδία αλλά με τραγικά αποτελέσματα, είναι δυστυχώς πραγματικό. Η «κεντροαριστερή διαχείριση» αποκτά διαστάσεις παραποίησης της πραγματικότητας με κυρίαρχο το διαρκές ψέμα και τη συστηματική προσπάθεια να λειανθεί το έδαφος για να επιβληθούν τα πιο επώδυνα μέτρα που έχουν υιοθετηθεί από το 2010 μέχρι σήμερα.
Η παράταση μιας δήθεν σκληρής «διαπραγμάτευσης», το κέρδισμα χρόνου δηλαδή, αποτελεί το μοναδικό εργαλείο για την κυβέρνηση, η οποία βολεύεται έτσι μια χαρά (σαν τους πρώτους μήνες του ΓΑΠ), ενώ και οι δανειστές δεν φαίνεται να βιάζονται τόσο. Η γραμμή με λίγα λόγια είναι «κερδίζουμε χρόνο όσο μπορούμε, κι ας βουλιάζει το καράβι», αδιαφορούμε αν κρίσιμες αποφάσεις και επιλογές μετατίθενται στο προσεχές μέλλον, υποθηκεύοντάς το.
Ο «αριστερός λόγος» της κυβέρνησης είναι απλά «φερετζές» της μνημονιακής δουλοπρέπειας, της εμμονικής εξουσιομανίας κεντροαριστερών (κι όχι μόνο) αιλουροειδών. Φερετζές και όχι πρόσωπο καθαρό και τίμιο, αφού το μυαλό και η καρδιά έχουν εθιστεί στο να υπηρετούν αφεντάδες και να παραπλανούν το «πόπολο».
Η ουσία είναι αλλού
Η μεγάλη καθυστέρηση της «αξιολόγησης» οδηγεί σε αντίστοιχη εμπλοκή. Θα στηθεί κλίμα δραματοποίησης της κατάστασης με τους γνωστούς εκβιασμούς, που θα φέρουν – άμεσα σχεδόν – μεγάλα πολιτικά γεγονότα. Οι επόμενοι μήνες θα είναι έκρυθμοι, οι πολιτικές εντάσεις και οι τόνοι θα κορυφωθούν σε όλα τα μέτωπα.
Το αίνιγμα των εξελίξεων δεν μπορεί να αναλυθεί αν δεν μελετηθούν δύο κρίσιμοι παράγοντες. Πρώτον, οι εξελίξεις στην «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων». Ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας σε αυτήν και πόσο ρεαλιστικό είναι να παραμείνει στον «σκληρό πυρήνα» της Ε.Ε., όπως διαλαλεί ο Προκόπης Παυλόπουλος; Τι απεργάζονται οι βασικοί αρχιτέκτονες της νέας Ευρώπης για την Ελλάδα; Και δεύτερον, σε ποιο βαθμό και με ποια ένταση θα εκδηλωθεί ο τουρκικός επεκτατισμός και τι είδους γεγονότα θα υπάρξουν στο τόξο Έβρος – Αιγαίο – Καστελλόριζο – Κύπρος.
Ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του, και ειδικά το Μαξίμου, μπορεί να επιδίδεται σε κάθε λογής «τσαλίμια» και ελιγμούς, τεχνάσματα, αποπροσανατολιστικές μεθοδεύσεις, μικρο ή μεγα-σκάνδαλα που τεχνητά φέρνουν στην πολιτική επιφάνεια, πρωτοβουλίες αλλαγής της ατζέντας, κι ό,τι άλλο επιστρατεύεται συνήθως. Δεν θα μπορέσει να αποφύγει τα διλήμματα και τις συνέπειες που θα προκύψουν έτσι κι αλλιώς από τους δύο αυτούς παράγοντες.
Για να γίνει πιο φανερό το πραγματικό διακύβευμα: Η προβλεπόμενη διάλυση κοινωνίας και χώρας μέσω της μνημονιακής αποικιοκρατικής πολιτικής, υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που μπορεί να αντέξει ή να σηκώσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Από το 2010 έχουν παρελάσει και έχουν φθαρεί οι: Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος με τρικομματική στήριξη, Α. Σαμαράς και τώρα ο Αλ. Τσίπρας (αφού επέζησε με ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο 3ομνημόνιο το καλοκαίρι του 2015). Η φθορά του Τσίπρα είναι εντυπωσιακή και χωρίς τα σωληνάκια που του προσφέρονται (Καμμένος-ΑΝΕΛ, ακόμα και «Οικολόγοι» με έναν υπουργό και έναν βουλευτή), θα είχε ήδη πέσει.
Στην κυβέρνηση Τσίπρα, οι ευρωκράτες βρήκαν μια λύση για να περάσουν μέτρα που κανένας από τους προκατόχους δεν θα μπορούσε χωρίς μεγάλους κοινωνικούς κλυδωνισμούς. Βρήκαν στο πρόσωπο του Τσίπρα και της παρέας του Μαξίμου, τους πιο πειθήνιους συνεργάτες. Αλλά μετράνε κι αυτοί τη ραγδαία φθορά και σκέπτονται εναλλακτικές. Από την άλλη, μια πανεθνική κρίση και πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία – σενάριο που όλοι νομίζουν ότι είναι φανταστικό – θα δημιουργήσει όρους τεράστιας οπισθοχώρησης σε όλους τους τομείς με απρόβλεπτες εξελίξεις. (Έχουμε εισέλθει σε μια εποχή στην οποία ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοηθά να αντιμετωπισθεί η εξελισσόμενη πραγματικότητα).
Η κεντροαριστερή διαχείριση αποδέχεται το πλαίσιο αυτό, επιζητά κυνικά να κερδίσει χρόνο, ελπίζει ότι δεν θα σκάσει στα χέρια της μια ανοικτή χρεοκοπία της χώρας ή μια εθνική τραγωδία. Γνωρίζει ότι δεν υπάρχει «δεύτερος γύρος», «δεύτερη ευκαιρία» για αυτήν, γι’ αυτό και προσπαθεί να δρομολογήσει εξελίξεις που δεν θα την εξαφανίσουν από την πολιτική σκηνή. Αυτός είναι ο λόγος που εμφανίζεται πρόθυμη να ψηφίσει μέτρα και μνημόνια διάλυσης της χώρας και της κοινωνίας, κρατώντας και κάποια «φύλλα συκής» ως πρόσχημα.
Στο έδαφος αυτό έχουμε μπροστά μας, ένα διογκούμενο ροζ «παπατζιλίκι» (παράλληλο πρόγραμμα, αντίμετρα, ευαισθησία για τα εργασιακά, μεγάλες επιτυχίες στην οικονομία, περήφανη πολιτική, επενδύσεις, επιδόματα, θέσεις εργασίας, παιδικοί σταθμοί κ.λπ.). Μια φτηνή εκστρατεία υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα, στον αντίποδα της φοβερής «μαχαιριάς» που επιφυλάσσεται για τον λαό.
Περίοδος πλασαρισμάτων
Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία που προμηνύει μεγάλα πολιτικά γεγονότα και σημαδεύει μια νέα πολιτική φάση ανακατατάξεων και εξελίξεων, είναι φυσικό να εντείνονται διεργασίες μέσα κι έξω από το κομματικό φάσμα. Αντικειμενικά διανοίγεται ένα πλαίσιο για παρεμβάσεις και «πλασαρίσματα».
Δύο πρώην πρωθυπουργοί, οι Κ. Καραμανλής και Κ. Σημίτης, κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ο πρώτος πλασάρεται ως ο λιγότερο φθαρμένος και ίσως ο εγγυητής μιας εθνικής πολιτικής μετά από καταστροφές. Ο δεύτερος, μετά από 13 χρόνια απουσίας, παρεμβαίνει πιο άμεσα ζητώντας εκλογές. Ο Στουρνάρας, μετά το φλερτ με την κυβέρνηση, επιτίθεται ξανά και δείχνει να έχει βλέψεις, επιδιώκοντας να παίζει έναν αυξημένο ρυθμιστικό ρόλο εγγυητή ευρωπαϊκών συμφερόντων. Η πίεση προς την κατεύθυνση συγκυβερνήσεων θα δυναμώσει και οι οικουμενικές κυβερνήσεις θα αναδειχθούν σαν μια κάποια λύση.
Η κυβέρνηση, επικοινωνιακά ρίχνει στο τραπέζι ό,τι έχει και δεν έχει, προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να ελέγξει την πολιτική ατζέντα. Σύνταγμα, σκάνδαλα, Μπελογιάννης, επίσκεψη στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα, Πάπας, «μάχες» για τα εργασιακά: Από όλα έχει ο μπαξές… Αντιλαμβάνεται ότι τα περιθώρια στενεύουν, τρώει την μια μετά την άλλη «καρπαζιά» (π.χ. απάντηση Γιούνκερ στην επιστολή Τσίπρα και αγνόηση των «ελληνικών θέσεων» στην διαπραγμάτευση) και μετρά την φθορά που ήδη έχει. Ο Αλ. Τσίπρας βλέπει πως η υπερψήφιση όσων ζητούν οι δανειστές σημαίνει τον πολιτικό του θάνατο και για αυτό απεργάζεται και δεύτερες σκέψεις – σενάρια. Το παιχνίδι αν πρέπει να υπερψηφιστούν τα μέτρα από παραπάνω από 151 ή όχι, είναι ακόμα ανοικτό και ίσως αποτελέσει δικλείδα για περαιτέρω πίεση ή ακόμα και προσφυγή σε εκλογές. Επιβοηθητική σε αυτό το σημείο είναι η παρέμβαση της ευρωκρατίας για συμμόρφωση και ευθυγράμμιση του Μητσοτάκη.
Στο εσωτερικό της κυβέρνησης, τα πράγματα εξελίσσονται ως εξής: Ο Τσακαλώτος φορτώνεται τη βρώμικη δουλειά της διαπραγμάτευσης, και ως διπλωματικός και οικονομικός διαχειριστής της αξιολόγησης, αντιμετωπίζει τα πίσω-μπρος του Μαξίμου, χωρίς μεγάλη χαρά, αφού σημαίνουν και δικό του «άδειασμα». Ο Σκουρλέτης, αποστασιοποιείται ως ένα βαθμό πλασαριζόμενος στο εσωκομματικό τοπίο (πάντως η συνείδησή του δεν του επιτρέπει να διαφωνήσει κι άρα θα ψηφίσει ό,τι έρθει). Ο Φίλης κάτι θα πει οσονούπω. Βέβαια, η κλασική διαδικασία προβλέπει διάφορα «μασάζ», σύγκλιση της Κ.Ε. για «ξεμπούκωμα» και κατάθεση αντιρρήσεων – μικροεκβιασμών, και μετά η κοινοβουλευτική ομάδα θα πράξει το «καθήκον» της, όπως έχει δείξει πολλές φορές και ο πολύς Μπαλαούρας…
Οι ΑΝΕΛ ήδη σε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, όπου ο Τσακαλώτος τους ενημέρωσε για όλα, δήλωσαν ότι τα ψηφίζουν όλα και ότι η Κ.Ο. τους είναι «χάλυβας» και όχι μπετόν… Ενώ ο Ζουράρις προχώρησε σε μια… παλληκαρίσια δήλωση: «Διαφωνώ με όλα, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα ψηφίσω».
Ο Τσιρώνης (στέλεχος των πάλαι ποτέ «απείθαρχων» του Χημικού Αθήνας) δεν έχει πρόβλημα. Το ίδιο και ο πολλών κιλών τεστοστερόνης Κνίτης Πολάκης, θα βρίζει τα «βοθροκάναλα» και θα ψηφίζει κι άλλα μνημόνια «γιατί έχουμε πόλεμο», ενώ ο Αθανασίου (προερχόμενος από το Δίκτυο για τα δικαιώματα) θα είναι ανακατεμένος σε κάποια από τα λειτουργήματα του «ναού της δημοκρατίας»… Δεν ξεχνάμε βεβαίως ούτε τους «εξάδελφους» και λοιπούς συγγενείς, ούτε τους αντιπεριφερειάρχες που συνεχίζουν να στηρίζουν το «πλαίσιο Τσίπρα» και τη «δημοκρατική επανάσταση», άλλωστε όλα έχουν μια τιμή κι ο τόπος είναι μικρός.
Στα όχι και τόσο παλιά χρόνια (2010-2014) μπορούσε να βρεθεί κάποιος Πασόκος ή Νεοδημοκράτης να ψηφίσει Κατά ή Παρόν σε κρίσιμες ψηφοφορίες και φυσικά να διαγραφεί. Στην «πρώτη φορά Αριστερά» (μαζί και με τους ορκισμένους αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ), δεν βρίσκεται ούτε ένας να κάνει την διαφορά. Μεγαλείο κατάπτωσης…
Βέβαια τα πλασαρίσματα δεν σταματούν εδώ. Μεγάλη κινητικότητα και στους «Ποταμίσιους» που βλέπουν να φυλλοροούν προς Ν.Δ. και Δημοκρατική Συμπαράταξη, ενώ ο Μητσοτάκης αντιμετωπίζει γκρίνιες για τα ψηφοδέλτια, υπόσχεται θέσεις σε πολλούς και προσπαθεί να έχει σε διαρκή ετοιμότητα τον εκλογικό μηχανισμό. Η κίνηση της Διαμαμαντοπούλου δραστηριοποιείται χωρίς να ξεκαθαρίζει τι θα κάνει, ενώ ο Φώτης Κουβέλης, σταθερά ΣΥΡΙΖΑ, περιμένει στη στάση το τρόλεϊ (μια θέση κάπου, βρε παιδιά…). Τέλος, ακόμα δύο προσωποπαγή κόμματα (Ραχήλ Μακρή και Νότης Μαριάς) εξαγγέλθηκαν πρόσφατα.
«Εργασιακό μεσαίωνα δεν υπογράφω» – Διαφανές το «φύλλο συκής» του Τσίπρα
Διαρροές από το Μαξίμου εμφάνισαν τον Τσίπρα να δήλωσε «ορθά-κοφτά» στους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες κατά τη Σύνοδο της Ρώμης στις 25 Μαρτίου ότι ο ίδιος δεν πρόκειται να υπογράψει «εργασιακό μεσαίωνα». Και φυσικά, έγινε λόγος για τις συλλογικές συμβάσεις. Από εκείνη τη μέρα, τα καθεστωτικά μέσα (ΕΡΤ, Αυγή, ΕφΣυν, Left κ.λπ.) έχουν επιδοθεί σε μια καμπάνια «αποκάλυψης» των αισχρών συνθηκών εργασίας, της ευλυγισίας και της μαύρης εργασίας, εμφανίζοντας την κυβέρνηση και τον Τσίπρα σαν σταυροφόρους υπερασπιστές των συλλογικών συμβάσεων και πολέμιους του Μεσαίωνα. Οι δανειστές ίσως αφήσουν τον Τσίπρα να εφαρμόσει τις συλλογικές συμβάσεις αλλά όταν «τελειώσει το πρόγραμμα».
Η ουσία είναι αλλού: Η κυβέρνηση που έχει υπογράψει τη διάλυση της Ελλάδας, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των συλλογικών συμβάσεων. Η κυβέρνηση που έχει «κλείσει» το αφορολόγητο για όλους να πέσει κάτω από 5.900 και να επιβαρύνει τα πιο φτωχά στρώματα, που έχει συμφωνήσει τη μείωση των συντάξεων (κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς») κατά 30-50% (χοντρικά, κάποιος που παίρνει σήμερα σύνταξη 700 ευρώ, θα πάει στα 450 και άλλος από τα 450 στα 300), η κυβέρνηση δηλαδή που καταδικάζει σε θάνατο τη χώρα (πως θα ζήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι) έχει τα μούτρα να εμφανίζεται σαν πολέμιος του εργασιακού μεσαίωνα. Μα πού ζούνε; Ποιον κοροϊδεύουν; Για ποιες συλλογικές συμβάσεις μιλάνε; Αυτές έχουν ήδη καταργηθεί. Ποια υπεράσπιση των εργαζομένων δυόμιση χρόνια τώρα; Φτάνει το δούλεμα, κύριοι. Σας έχουν πάρει όλοι χαμπάρι. Όλοι; Όχι ακριβώς. Αυτά απευθύνονται σε κάποιους κυρίως εκπροσώπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (κυρίως στο χώρο του Δημοσίου).
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr
